Eğitimde Davranışçılık Ekolü

Davranışçılık Ekolü ve Eğitim Faaliyetlerinde Kullanımı

Davranışçılık Nedir?

Davranışçılık, 20. yüzyılın başlarında psikoloji alanında ortaya çıkan ve insan davranışlarını bilimsel olarak incelemeye odaklanan bir yaklaşımdır. Bu ekol, içsel zihinsel durumları değil, gözlemlenebilir davranışları ve bu davranışların çevresel etkilerini incelemeyi tercih eder. Davranışçılığın öncüleri arasında John B. Watson, Ivan Pavlov ve B.F. Skinner gibi isimler bulunur. Watson, psikolojiyi gözlemlenebilir davranışların bilimsel incelemesi olarak tanımlarken, Pavlov ve Skinner koşullanma süreçlerine odaklanarak davranışların nasıl şekillendiğini ve değiştirilebileceğini araştırmışlardır.

Davranışçılığın Temel İlkeleri

1. Klasik Koşullanma: Ivan Pavlov tarafından keşfedilen bu ilke, belirli bir uyarıcının (örn. zil sesi) bir davranışa (örn. salya salgılama) neden olabileceğini gösterir. Bu süreç, koşullu uyarıcının koşulsuz bir uyarıcıyla (örn. yiyecek) eşleştirilmesiyle gerçekleşir.
   

2. Operant Koşullanma: B.F. Skinner tarafından geliştirilen bu ilke, davranışların sonuçlarına (olumlu pekiştirme veya olumsuz geri bildirim) bağlı olarak şekillendiğini savunur. Olumlu pekiştirme, bir davranışın olumlu bir sonuç doğurması durumunda tekrar edilme olasılığını artırırken, olumsuz geri bildirim ise davranışın tekrarını azaltır.

Eğitim Faaliyetlerinde Davranışçılık

Davranışçılık, eğitimde birçok farklı alanda etkili bir şekilde kullanılmaktadır. İşte bu alanlardan bazıları:

1. Sınıf Yönetimi: Eğitmenler, istenen davranışları pekiştirerek ve istenmeyen davranışları da olumsuz geri bildirimler ile katılımcının davranışlarını yönlendirebilirler. Örneğin, katılımcının sınıf içi kurallara uyması durumunda olumlu geri bildirim verilmesi veya ödüllendirilmesi, bu davranışın tekrarını artırabilir.
   

2. Öğretim Yöntemleri: Davranışçılığa dayalı öğretim yöntemleri, özellikle belirli becerilerin ve bilgilerin kazandırılmasında etkilidir. Programlı öğretim ve bireyselleştirilmiş eğitim planları, adım adım ilerleyerek ve her adımda pekiştirme sağlayarak öğrencinin öğrenme sürecini destekler.

3. Motivasyon: Öğrencilerin motivasyonunu artırmak için davranışçılık ilkeleri kullanılabilir. Örneğin, hedef belirleme ve bu hedeflere ulaşma durumunda ödüller verme, öğrencilerin çaba göstermesini teşvik eder.

4. Davranış Değiştirme: Özellikle özel eğitimde, istenmeyen davranışların değiştirilmesi ve olumlu davranışların kazandırılması için davranışçı teknikler sıkça kullanılır. Davranış analizi ve davranış modifikasyonu, bu süreçte etkili olan yöntemlerdir.

Sonuç

Davranışçılık ekolü, eğitimde gözlemlenebilir ve ölçülebilir davranışlara odaklanarak, katılımcı performansını artırmayı amaçlar. Bu ekolün temel ilkeleri olan klasik ve operant koşullanma, eğitmenlerin katılımcı davranışlarını yönlendirmede ve öğrenme süreçlerini yapılandırmada güçlü araçlar sunar. Eğitimde davranışçılığın uygulanması, öğrencilerin belirli hedeflere ulaşmasını ve istenen davranışları sergilemesini teşvik eden etkili stratejiler geliştirilmesine yardımcı olur.